تفاوت بین کویل های آرایه فازی و موازی چیست؟
کویل های آرایه ای مجموعه ای از کویل های سطحی هستند که سیگنال های دریافتی آنها به تنهایی و یا به صورت ترکیبی می توانند استخراج شوند.
کویل های سطحی کوچک چون نزدیک به آناتومی قرار می گیرند، SNR بالایی دارند ولی چون کوچک هستند پوشش کمی دارند. وقتی از آنها به صورت آرایه ای و در کنار هم استفاده شود، این محدودیت رفع می شود.
کویل آرایه ای تورسو
طراحی و تشکیل این کویل ها به ۲۵ سال قبل بر می گردد.
آرایه های قابل سوئیچ:
این کویل ها از اولین کویل های آرایه ای بودند که دو یا سه کویل برای تصویربرداری ستون فقرات استفاده می شدند و بسته به ناحیه ی تصویربرداری با هم سوئیچ می شدند. کانال دریافتی برای این کویل یک عدد می باشد. البته استفاده از کویل های قابل سوئیچ به دلیل محدودیت کانال های دریافتی در کویل های آرایه ای همچنان وجود دارد.
آرایه فازی:
پیشرفت اساسی در این کویل ها کوچکتر شدن کویل های سطحی و افزایش تعداد کویل ها و کانال های دریافتی آنهاست که می توانند سیگنال کلی را به صورت جدا از هم یا ترکیبی به سیستم ارسال کنند. SNR در این کویل ها با بالا رفتن تعداد کویل بیشتر می شود. اگر تعداد کویل ۴ برابر شود SNR کویل دوبرابر خواهد شد.
آرایه موازی:
در حالی که تمامی کویل های مورد استفاده در تصویربرداری موازی آرایه فازی اند، اما تمامی کویل های آرایه فازی برای تصویربرداری موازی مناسب نیستند. تعداد المان های کویلی بیشتر از سگمان ها و تعداد سگمان ها بیشتر از کانال های دریافتی هستند. این امر به دلیل گران بودن کانال ها نسبت به سگمان ها و المان هاست. در این نوع کویل ها هر کویل و سیگنال دریافتی اش هیچ گونه تداخلی با سیگنال دریافتی سایر المان ها نخواهد داشت و در کویل های TIM نیز از این نوع کویل ها استفاده می شود.
