پذیرفتاری مغناطیسی نشان می دهد هر ماده ای درون میدان مغناطیسی، چگونه خاصیت مغناطیسی می یابد.
بر این اساس مواد به سه دسته تقسیم می شوند:
- دیامغناطیس: موادی بدون الکترون غیر جفت و دارای پذیرفتاری مغناطیسی منفی . اکثر مواد و بافت های بدن از این نوع اند.
- پارامغناطیس: این مواد شامل تعدادی الکترون غیر جفت بوده و دارای خاصیت مغناطیسی یا کای مثبت کمی می شوند. گادولینیوم با ۷ الکترون غیرجفت یک پارامغناطیس قوی است. این عنصر در جدول تناوبی عضو خانواده ی لانتانید هاست. برخی از فراورده های ناشی از هموگلوبین نیز مثل دئوکسی و مت هموگلوبین به ترتیب ۴ و ۵ الکترون غیر جفت داشته و پارامغناطیس اند. همو سیدرین از فراورده های نهایی هموگلوبین دارای ۱۰۰۰۰ الکترون غیر جفت بوده و سوپر پارامغناطیس است و خاصیت پذیرفتاری مغناطیسی ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر مواد پارامغناطیس دارد.
- فرومغناطیس: این مواد دارای خاصیت آهنربایی بسیار قوی بوده و توسط میدان مغناطیسی جذب می شوند و کای مثبت بزرگ دارند. (کای واحد پذیرفتاری مغناطیسی است.) سه نوع از این مواد آهن، کبالت و نیکل هستند.
آرتیفکت پذیرفتاری مغناطیسی در MRI در حدفاصل مواد با خاصیت پذیرفتاری مغناطیسی متفاوت، اتفاق می افتد. مثل حدفاصل بافت و هوا، مثل حدفاصل سینوس های هوائی و سلا و قاعده ی جمجمه.
این اختلاف در خاصیت پذیرفتاری بافت ها ایجاد غیریکنواختی در میدان مگنت و دیستورشن می کند. متعاقب آن نیز دفازه شدن اسپین ها و سیگنال لاس و عدم کدگذاری فضایی صحیح و اشباع چربی ناقص ایجاد آرتیفکت پذیرفتاری مغناطیسی خواهند کرد.
آرتیفکت فلزی ایجاد شده در اثر وجود جسم فلزی روی انگشت پنجم بیمار در اثر اختلاف خاصیت پذیرفتاری مغاطیسی جسم فلزی و بافت دست می باشد.
منبع: MRI the basics, Ray H. Hashemi
تهیه کننده: حسین جمله
