این آرتیفکت ها معمولا به وسیله ی غیر یکنواختی های ایجاد شده در میدان مغناطیسی اصلا ایجاد می شوند. این غیر یکنواختی ها بیشتر به دلیل شیمینگ غیر صحیح، فاکتورهای محیطی، فاصله های دور از ایزوسنتر مگنت ایجاد می شوند و باعث ایجاد دیستورشن در تصویر می شوند.
در تصویر A برش آگزیال T2W.FS در قسمت فوقانی شکم دیستورشن ناشی از غیریکنواختی میدان و اشباع چربی غیر صحیح به همین دلیل را نشان می دهد. شکل B یک مقطع را در ناحیه ای پایینتر و با غیر یکنواختی کمتر نشان می دهد که حذف چربی بهتر انجام شده و دیستورشن کمتری وجود دارد. شکل C نیز یک برش ساجیتال T1W از ستون فقرات پشتی را نشان می دهد که در نواحی فوقانی و تحتانی تصویر که دورتر از ایزوسنتر قرار دارند غیریکنواختی و در نتیجه دیستورشن به وجود آمده است. ضمنا COMPRESSION FRACTURE نیز در دو مهره دیده می شود.
این غیریکنواختی در سکانس های SE و FSE به دلیل پالس های ۱۸۰ درجه ی مکرر همفاز کننده کمتر ایجاد می شود. همچنین در وجود غیریکنواختی میدان تکنیک اشباع چربی به درستی عمل نمی کند.
شیمینگ صحیح توسط کویل ها می تواند این غیر یکنواختی ها را تا حد زیادی کاهش دهد. ضمنا سکانس GRE به این غیر یکنواختی ها حساس ترند، چون پالس ۱۸۰ درجه ی همفاز کننده ای ندارند.
منبع: MRI the basics, Ray H. Hashemi
تهیه کننده: حسین جمله
